Τον χώρο τον πρόσεξα προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Είχα μόλις γυρίσει στην Ελλάδα, μετά από 15 χρόνια απουσίας, και είχα εγκατασταθεί στην Θεσσαλονίκη, πόλη των φοιτητικών μου χρόνων. Σε μια βόλτα επανασύνδεσης με τον τόπο και το τοπίο του, έπεσα πάνω στο πρώην Στρατόπεδο Κόδρα και γοητεύτηκα από τα κτίρια, από την ατμόσφαιρα που απέπνεαν. Ήδη η ιδέα ενός θεάτρου εκεί άρχισε να πιάνει ρίζες μέσα μου.

Σκέφτηκα και επισκέφτηκα πάλι το Κόδρα το 2002. Επρόκειτο να ανεβάσω με την ομάδα Λύκη Βυθού τον Νεκρόδειπνο (συρραφή του ομότιτλου ποιήματος του Σινόπουλου και των ραψωδιών λ και ω της Οδύσσειας) κι αυτός ο χώρος ο φορτωμένος με μνήμες στρατιωτικής ζωής έδενε απόλυτα με την σκηνοθεσία μου. Την υπέβαλλε σχεδόν. Είχα μάλιστα επιλέξει από όλα τα κτίρια του στρατοπέδου το ΤΟΛ όπου ο Δήμος Καλαμαριάς φυλάει το αλάτι για τους παγωμένους δρόμους τον χειμώνα. [δες την υπο-ενότητα ΑΙΤΗΣΕΙΣ...]

Τελικά μου δόθηκε η αίθουσα που βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου των Κοιτώνων, μπαίνοντας δεξιά, και που βάφτισα «Στούντιο Κοιτώνες». Εκεί ανέβηκε ο Νεκρόδειπνος κι εκεί συνέχισα να ανεβάζω τις παραστάσεις μου, μέχρι τον Ιούνιο του 2007, με την δική μου πλέον ομάδα, την Angelus Novus, με την σύμφωνη γνώμη του Πολιτιστικού Οργανισμού –ή μήπως την αδιαφορία του;-, και με την συνδρομή της Λύκης Βυθού όσον αφορά ένα μέρος του εξοπλισμού : ξυλόσομπες, πρώτη εξέδρα των θεατών και  προβολείς, που είχαν εγκατασταθεί για τον Νεκρόδειπνο και που θα ήταν δύσκολο να αποθηκευτούν αλλού, μια που η Λύκη Βυθού είχε εγκαταλείψει εκείνη την εποχή τον υπόγειο χώρο που διέθετε στο κέντρο της πόλης. Επιπλέον υπήρχε μεταξύ μας συμφωνία να ανεβάζει κι αυτή τις παραστάσεις της στους Κοιτώνες, όποτε ήθελε. Ένα είδος συστέγασης και συνεργασίας δύο ομάδων που ευοδώθηκε πραγματικά –και για λόγους ανεξάρτητους από την θέλησή μας- μόνο δυο φορές : στα θεατρικά βραδινά (Προς παράστασιν) και στην παράσταση Το νεκρό σπίτι.